גלריה חנה לאמנות עכשווית נותנת במה מקצועית לאמנים ואמניות מהנגב המערבי ומרחבי הארץ ומציגה תערוכות מתחלפות, יחיד וקבוצתיות לצד סדנאות, אירועים והרצאות.
הגלריה הוקמה ע"י בית אום קולטור כחלק מחזון העמותה הפועלת לקידום האמנות בנגב המערבי.
מקלטים זמניים
תמר נסים, יעל סרלין, מור פלד, חנה שנהב
אוצרת: מיטל מנור
.jpeg)
לאן אנו פונים כשאנו מבקשים רגע של שקט?
התערוכה "מקלטים זמניים" מתחקה אחר האופנים שבהם אנו יוצרים לעצמנו אתנחתא מן המציאות - פיזיים, רגשיים ורוחניים. לפעמים זו בריחה קטנה, לפעמים רגע של התכנסות: צפייה בסדרת טלוויזיה, תפילה, פעולה אמנותית או מבט פנימה. ארבע האמניות המציגות בוחנות, כל אחת בדרכה, את הצורך האנושי במרחבים זמניים של שהות ונשימה. מור פלד חוזרת אל זיכרון ילדות של צפייה בפרקי סדרת "היפים והאמיצים" עם סבתה, טקס יומיומי מוכר לילידי שנות ה־80. בעבודת הווידאו "בין ארבע לחמש" היא מערבבת בין קטעים מן הסדרה לבין צילומי וידאו של הוריה בסלון ביתה בקיבוץ ניר יצחק. הדימויים הנוצצים של ניו יורק נשזרים בסביבת הבית. מדי פעם חודר לפסקול צליל אזעקת "צבע אדום", שלא ברור אם מקורו בסדרה או בסלון הבית. פלד משלבת ביניהם ובוחנת כיצד גם הבריחה הקטנה ביותר אל המסך, יכולה להפוך למקלט זמני. תמר נסים שואבת השראה מסיפור עם יהודי המופיע בספרה של גליקל בת לייב (1724-1645) שכתבה ספר כצוואה לילדיה ונחשבת לאחת הנשים הכותבות הראשונות שכתבו בתחילת העידן המודרני. בסיפור, רופא המלך שחינו סר נאסר בידי המלך ולמרות חיי המאסר הקשים מצליח לשרוד. כאשר עבדי המלך שואלים כיצד שרד הוא מספר להם שהביא עימו שבעה שיקוים ובאמצעותם שרד את המאסר. בעבודה השיקויים המטאפוריים הופכים לשיקויים אמיתיים עבור הדרך שבה שרד בעזרת אמונה. לצד עבודת הווידאו, שלושה מעגלים עשויים מחלקי בניין, ועליהם אותיות המרכיבות תפילות שהן בעבור האמנית כמו מנטרות או לחשים שעוזרים להרחיק את הרע, ממשילה את הכניסה אל תוך העיגול כמרחב מוגן מפני פגעי השעה. יעל סרלין מציגה סדרת קולאז’ים מצולמים של מערות, המאזכרים את סיפור המערה של רבי שמעון בר יוחאי (רשב"י), סיפור של הסתתרות, לימוד והתגלות. כמו הרשב"י, שנמלט אל המערה כמקום של הגנה והתבוננות פנימית, כך גם סרלין מדמה את המערה לחלל הסטודיו שלה - מרחב אינטימי שבו רעש העולם החיצון משתתק ואפשר להתמסר לתהליך היצירה. חנה שנהב מותחת קו בשירה מִקְלָטִים זְמַנִּיִּים בין זמן שאבד לבין רגעי מפלט זמניים, בין שבריריות החיים לבין היופי השברירי שבהוויה היומיומית. שנהב יוצרת בשיר מסע פיוטי: מן העבר והאשליה, דרך קשיי ההווה, משאלת לב למקום שבו ים לבן של שקט, מים חיים והיכלות של זהב. מקום של שקט והתבוננות. בשונה מהמציאות של השנתיים האחרונות ומהמציאות בעוטף באופן כללי, המקלט בתערוכה אינו מקום סגור, אלא מרחב שבו הזמן נשבר לרגעים קטנים של הפוגה. כאן הצופה מוזמן לעצור, להרהר היכן הוא מוצא את המפלט שלו, בין תפילה למסך, בין חומר למחשבה, ולחוות כיצד דווקא במרחבים הזמניים, הקטנים והחולפים, מתגלה רגע של שלווה פנימית.
english
Temporary Shelters / Tamar Nissim, Yael Serlin, Mor Peled, Hana Shenhav Curator: Meital Manor Where do we turn when we seek a moment of quiet? Temporary Shelters traces the ways in which we carve out pauses from reality - physical, emotional, or spiritual. Sometimes it is a small escape; sometimes a moment of inward retreat: watching a television series, praying, making art, or simply turning the gaze inward. Each of the four artists explores, in her own way, the human need for temporary spaces of pause and breath. Mor Peled returns to a childhood memory of watching The Bold and the Beautiful with her grandmother, a daily ritual familiar to children of the 1980s. In her video work Between Four and Five, she blends excerpts from the show with footage of her parents in the living room of their home in Kibbutz Nir Yitzhak. The glittering imagery of New York becomes entwined with the domestic space. At moments, the sound of a “Red Alert” siren pierces the audio, its source ambiguous: the soap opera or the artist’s parents own living room. Through this merging, Peled examines how even the smallest escape into the screen can become a temporary refuge. Tamar Nissim draws inspiration from a Jewish folktale recorded in the memoirs of Glikl bas Leyb (1645–1724), considered one of the earliest known Jewish women writers of the early modern period. In the tale, the king’s physician falls from favor and is imprisoned under harsh conditions. When the king’s servants ask how he survived, he tells them he carried seven potions that sustained him. In Nissim’s work, these metaphorical potions become real, embodied forms of faith and endurance. Alongside the video, three circular structures made of architectural fragments bear letters forming prayers, mantras, or protective incantations. Entering the circle becomes, for Nissim, a gesture of stepping into a protected space, a ward against the forces of the moment. Yael Serlin presents a series of photographic collages of caves, invoking the story of Rabbi Shimon Bar Yochai (Rashbi) - a tale of concealment, study, and revelation. Just as Rashbi fled to a cave as a place of refuge and inner contemplation, Serlin imagines the cave as an analogue to her own studio: an intimate space where the noise of the outside world recedes and the process of creation can unfold. Hana Shenhav draws a delicate line in her poem Temporary Shelters between lost time and fleeting refuge, between the fragility of life and the subtle, everyday beauty of being. Her poem traces a lyrical journey - from the past and its illusions, through the difficulties of the present, toward a vision of a place where a white sea of quiet, living waters, and golden halls shimmer. A space of stillness and reflection. Unlike the reality of the past two years and the ongoing reality in the Gaza Envelope, the “shelter” in this exhibition is not a closed room but a space where time fractures into small intervals of pause. Here, the viewer is invited to stop, to consider where their own refuge lies, between prayer and screen, between material and thought, and to encounter how, within temporary, passing spaces, moments of inner quiet can emerge.
אנגלית
Easy Prey: Tamar Lev-On and Limor Klein Tivoli Curator: Meital Manor Reflections on the Animal In the depths of the unconscious, where the cracks between body and psyche begin, an animal roams. It is always there, sometimes emerging, sometimes only sensed. Easy Prey, the joint exhibition by Tamar Lev-On and Limor Klein Tivoli, forms an intimate arena of both symbolic and literal imagery drawn from daily life, cinema and popular culture. Predatory animals, hybrid human-beasts and fragmented memories become a visual language expressing both personal and collective sensations of anxiety, threat and lack of control. According to Sigmund Freud, death anxiety is never experienced directly, but through symbolic representations: animals, shadows, phobias. The predator, in this sense, becomes a visual signifier of existential danger, of the disintegration of the self and the uncontrollable. Carl Jung saw the archetypal animal as the embodiment of the “shadow” - those repressed aspects of the self from which we flee, but without which psychic wholeness cannot be achieved. Lev-On and Klein present the animal not only as an external figure but also as an internal force: psychic and corporeal, an embodiment of anxiety itself. Easy Prey weaves together two perspectives - that of an artist living in the Gaza envelope region, and that of an artist from Tel Aviv, bringing their personal worlds into a single space in the city of Sderot. In doing so, it speaks to a shared anxiety that, since October 7th, has expanded from a regional condition to a collective national reality, saturating every aspect of daily life. The exhibition is not merely a meditation on fear and its representations; it is a conceptual and artistic gesture within a wounded space, where image and context merge, and the external reverberates with the internal. The exhibition is arranged in three clusters. Lev-On and Klein engage with notions of interior and exterior, offering a temporary liminal space where their works respond to one another, intertwine, and merge into a visual collage. In the "home" space, a scene of absence unfolds: slippers and towels remain as traces of a body, alongside a snake’s shed skin. In the "outside" space, a neon sign transcribes a voicemail left at the yellow gate of a kibbutz, while opposite it, a frozen frame from Michael Jackson’s "Thriller" music video appears. A third wall gathers reflections on masculine games, where a child’s game of "tag" takes on the dynamics of hunter and prey. In this delicate seam, between the animal and the figure, the image and the viewer, the spectator is not merely an observer but is fully present. The space invites an exposed conversation about fear as an existential condition, and perhaps even views the animal not only as an enemy or symbol of terror, but as a vital force, an energy that may itself offer a way toward resilience. Limor Klein Tivoli (b. 1979) is a multidisciplinary artist with a B.Ed in Art Education from the Faculty of Arts – Hamidrasha, Beit Berl College. She lives and works in Moshav Yevul in the western Negev. Her work explores images of the body and landscape as expressions of shifting mental states, control and loss of control, and the tension between belonging and dislocation. Her mixed-media works often include layered patchworks and investigate image, representation, and space as sites of interpretation. Tamar Lev-On (b. 1978) is a multidisciplinary artist, lecturer and architect based in Tel Aviv. Lev-On invents myths, characters and histories through various media, creating architectural environments that entwine memory, history and narrative with structure, embedding secrets and lies within them. She holds a B.Arch from Tel Aviv University (2004) and an MFA “Art and Space” from Kingston University, London (2007), both in distinction. Since 2013, she has lectured at the Faculty of Design at HIT, serves as chief curator at “Vitrina” gallery at Holon Institute of Technology, and is a member of P8 cooperative gallery in Tel Aviv.
ערבית
فريسة سهلة تأليف: تمر ليف-أون وليمور كلاين تيبولي تأملات في الحيوان في أعماق اللاوعي، حيث تبدأ الشقوق بين الجسد والنفس، تسير حيوانات. هي دائمًا هناك — أحيانًا تظهر وأحيانًا تُحَسّ فقط. "فريسة سهلة"، المعرض المشترك لتمر ليف-أون وليمور كلاين تيبولي، هو مساحة حميمية من الصور، الواقعية والرمزية، المستمدة من الحياة اليومية ومن السينما والثقافة الشعبية. الحيوانات المفترسة، البشر-الحيوانات، والذكريات، تتحول إلى لغة بصرية تعبّر من خلالها الفنانتان عن مشاعر شخصية وجماعية من القلق، والتهديد، وفقدان السيطرة. ليف-أون وكلاين تعرضان الحيوان ككائن خارجي، لكنه أيضًا شيء داخلي، منبعث من النفس — كتمثيل للقلق ذاته. عند سيغموند فرويد، لا يتم اختبار قلق الموت بشكل مباشر، بل من خلال صور غير مباشرة: الحيوانات، الظلال، الفوبيا. في هذا السياق، تصبح الحيوان المفترس علامة بصرية للتهديد الوجودي – للخوف من تفكك الذات ومن ما هو خارج عن السيطرة. كارل يونغ وسّع هذه الفكرة حين رأى في "الحيوان البدائي" أو "الأرخيتيب الحيواني" ما يمثل "الظل" – الجوانب المكبوتة في الإنسان التي يحاول الهرب منها، ولكن لا يمكن تحقيق نمو نفسي كامل من دون مواجهتها. المعرض يجمع بين وجهتي نظر مختلفتين – واحدة لفنانة تقيم في غلاف غزة، وأخرى لفنانة من تل أبيب. وقد تقلّص هذا الفارق، فأصبحت عوالمهما الشخصية تتلاقى في مساحة واحدة. منذ السابع من أكتوبر، لم يعد القلق حكرًا على سكان الغلاف، بل بات تجربة قومية جماعية تطغى على كل تفاصيل الواقع. الموضوع المفاهيمي، الذي يُعرض كمعرض في غاليريا تقع في مدينة سديروت، يتجلى كواقع يومي. "فريسة سهلة" ليس مجرد معرض يتحدث عن القلق، بل هو عمل فني داخل مساحة مجروحة، حيث تندمج الصورة مع السياق، ويعكس الخارج ما في الداخل. ليف-أون وكلاين تتناولان في أعمالهما هذه الأفكار حول الداخل والخارج، وتقترحان مساحة مؤقتة بين الاثنين. المعرض معلق في ثلاث مجموعات تندمج فيها أعمال الفنانتين لتشكّل كولاجًا مشتركًا. تتجاوب كل واحدة مع الأخرى، وتذوب الواحدة داخل الثانية. في مساحة "البيت"، توصف مشاهد من الغياب – خُفّ منزلي ومناشف تُركت كأثر لجسد، إلى جانب جلد أفعى خُلع هناك. وفي مساحة "الخارج"، لافتة نيون تنقل رسالة صوتية تُسجَّل عند بوابة صفراء في كيبوتس، تقابلها لحظة مجمدة من كليب أغنية "Thriller" لمايكل جاكسون. أما الجدار الثالث، فيجمع تأملات حول ألعاب الذكور، وكيف تتحول لعبة "اللمس" إلى لعبة صيد وفريسة. المُشاهد في المعرض لا يكتفي بالمشاهدة، بل هو حاضر، وأحيانًا مكشوف. في هذا الحد الفاصل – بين الحيوان والشخصية، بين الصورة والمشاهد – تُخلق مساحة حوار حول الخوف، ليس كفكرة مجردة بل كحالة وجودية حية. من خلال تقنيات الكولاج، والرسم، والضوء، والأجسام، تُعرض مفاهيم عن النوع، الجسد، الصدمة، والحدود. وتقترح الأعمال أن الحيوان ليس فقط عدوًا، بل أيضًا قوة حيوية، وطاقة يجب الاعتراف بها. إنه القلق، ولكنه أيضًا طريق لمواجهته. --- ليمور كلاين تيبولي (مواليد 1979) فنانة متعددة المجالات، حاصلة على اللقب الأول B.Ed بامتياز من كلية بيت برل – مدرسة الفنون. تعيش وتعمل في موشاف يڤول في النقب الغربي. تركّز أعمالها على صور الجسد والمنظر الطبيعي كتعبير عن حالات وعي متغيرة – عن السيطرة وفقدان السيطرة، وعن الارتباط بالبيت، بالأرض، وبالمنظر. أعمالها غالبًا مركّبة من قطع متعددة وتقنيات متنوعة، تطرح تساؤلات حول الصورة والتمثيل، ترسم خريطة للمكان وتدعو لتفكيكها. تمر ليف-أون (مواليد 1978) فنانة متعددة التخصصات، محاضرة ومهندسة معمارية، تعيش وتعمل في تل أبيب. تبتكر أساطير، شخصيات، وتواريخ باستخدام وسائط متعددة. تبني بيئات معمارية تربط بين الذكريات، والتاريخ، والسرد، وتُدخل فيها أسرارًا وأكاذيب. تحمل لقب أول في الهندسة المعمارية من جامعة تل أبيب (2004)، ولقب ثاني في الفنون من جامعة كينغستون في لندن (2007)، أنهتهما بتفوق. إلى جانب عملها الفني، تُحاضر ليف-أون منذ 2013 في كلية التصميم HIT، وهي القيّمة على غاليريا "ڤترينا"، وعضوة في غاليريا P8 التعاونية في تل أبيب.
שכבות נוף
לירז אנקר לוי
אוצרת: מיטל מנור
העבודה שכבות נוף היא מיצב תלוי מקום של האמנית לירז אנקר לוי. במבט ראשון נראה ציור נוף מונומנטלי שמתפרש על שני קירות ונדחק – מילולית – לקרן הזווית. במבט מעמיק מתגלה כי אין זה ציור של נוף אידילי אלא אסמבלאז' של נוף שחוּלל ונבנה מחדש מתוך השברים. אנקר לוי מציירת את הטבע ללא אדם, אבל הנוכחות של מעשיו ושל הצלקות שהותיר ניכרת בכל שכבת נוף ובמכלול החומרים שמהם מורכבת העבודה – חלקם חומרי אמנות שגרתיים, כצבעי אקריליק וצבעי מים, ולצידם חומרים שטעונים בסיפור קונקרטי שנטוע במקום ובזמן: קורות עץ שפורקו מחממה חקלאית של משפחת האמנית, וקרשים ויריעות אלומיניום שנאספו בחצר ביתו השרוף של דני מרגלית מקיבוץ ניר עוז, בית שעלה באש בשבעה באוקטובר. אנקר לוי מעניקה לחומר הפצוע והדומם תוקף של קדושה, והופכת את השריפה, את הפירוק ואת החורבן ליצירה שבוקעות ממנה אנרגיה של התחדשות ושל אמונה ביכולת לברוא מחדש. באופן שמעלה על הדעת את עבודותיו של האמן הגרמני אנסלם קיפר שעוסק בחומר כזיכרון, באפר כעדות ובנוף כאתר של היסטוריה וטראומה, חומרי המיצב הנושאים סיפור, זיכרון וכאב פועלים כשרידים חיים וכעדות מוחשית לפגיעוּת מחד ולכוח הישרדות מאידך. כך למשל, עצי ברוש, המזוהים בישראל עם בתי קברות ומגלמים את המתח שבין נוכחות להיעדר ובין זיכרון להתמדה בחיים, הופכים בעבודה מסימני נוף לסימני נשמה אילמים השומרים על אדמה ספוגת דם אבל גם נושאים מבט מעלה, אל האור. ציור נוף קלאסי לרוב אינו מציע כיוון קריאה; באופן מסורתי הוא מציע חוויית התבוננות טבעית ואינטואיטיבית, כמו זו שאנו חווים מול נוף ממשי. ב"שכבות נוף" הקריאה נולדת מתוך החומר. היא מאפשרת שחזור אבל מציעה גם קריאה אופטימית במבט שנע מלמטה למעלה, מן הכהה אל הבהיר, מן החומריות של האדמה אל הרוחניות של השמים, מהשרידים של היום השחור – מעשה ידי אדם, אל פני הציור הנקיים – פני הבריאה, היצירה, האור הטוב, שגם הם, בסופו של דבר, מעשה ידי אדם. לירז אנקר לוי, תושבת מושב עין הבשור, היא ציירת, פסלת ואמנית. בוגרת לימודי אמנות במכללת קיי. מנחת הקורס "אמנות וקהילה" בבית הספר לאמנות, מכללת ספיר.
english
Layers of Landscape / Liraz Anker Levy Curator: Meital Manor Layers of Landscape is a site-specific installation by artist Liraz Anker Levy. At first glance, it appears to be a monumental landscape stretched across two walls and pushed, quite literally, into a corner. Yet, a closer look reveals that this is not an idyllic landscape, but an assemblage of a world fractured and rebuilt from its own remnants. Anker Levy creates a nature devoid of human figures, and yet the human presence - its actions, scars, and ruptures, echoes through every layer of the landscape and every material embedded in the work. Alongside conventional artistic materials such as acrylics and watercolors, she incorporates materials laden with local histories: wooden stripes dismantled from her family’s agricultural greenhouse, and planks and aluminum sheets and burned wood beams salvaged from the burned home of Danny Margalit of Kibbutz Nir Oz, destroyed in the fires of October 7. In Anker Levy’s hands, these wounded, inanimate materials attain a state of sanctity. Fire, collapse, and destruction are transformed into a work that radiates renewal and faith in the possibility of creating again. Her practice recalls the work of German artist Anselm Kiefer, who engages with matter as memory, with ash as testimony, and with landscape as a site of history and trauma. Similarly, the installation’s materials carrying stories, memories, and pain, function as living relics, bearing witness both to fragility and to resilience. Cypress trees, for example, long associated in Israel with cemeteries, and emblematic of the tension between presence and absence, memory and persistence, shift here from markers of landscape to quiet soul-markers. They stand watch over blood-soaked soil while simultaneously lifting their gaze upward, toward light. Traditional landscape painting typically offers no prescribed direction of reading; it invites an intuitive, unmediated encounter, akin to standing before an actual horizon. In Layers of Landscape, however, the reading emerges from the materials themselves. The work allows for a form of reconstruction, yet it also gestures toward hope: a movement from bottom to top, from dark to light, from the earth’s dense materiality to the sky’s spirituality. From the remnants of a devastating human-made day to the clean surface of the painting, the realm of creation, of making anew, of light - which, too, is ultimately shaped by human hands. Liraz Anker Levy, a resident of Ein HaBesor, is a painter, sculptor, and multidisciplinary artist. She holds a degree in art from Kaye Academic College and teaches the course “Art and Community” at the School of Arts at Sapir College.
ערבית
طبقات من المنظر الطبيعي / ليراز أنكر ليفي قيّمة المعرض: ميتال منور "طبقات من المنظر الطبيعي" هو عمل تركيبي مرتبط بالمكان للفنانة ليراز أنكر ليفي. للوهلة الأولى، يبدو العمل كلوحة منظر طبيعي ضخمة، مزاحة إلى زاوية. لكن النظرة المتعمقة تكشف أنه ليس مشهدًا طبيعيًا مثاليًا، بل تجميع (أسامبلاج) لمنظر مضطرب يُعاد بناؤه من الشظايا. ترسم أنكر ليفي الطبيعة من دون الإنسان، لكن حضوره واضح في أفعاله، في ذاكرته، وفي الندوب التي تركها، في كل طبقة وكل مادة من مكوّنات العمل. يتكون التركيب من مجموعة مواد: بعضها "نقي" يُستخدم كمواد فنية، وبعضها الآخر حامل للذاكرة والألم: ألوان أكريليك، ألوان مائية، عوارض خشبية فُكّت من دفيئة زراعية تخص عائلة الفنانة، وألواح وخشب وصفائح ألمنيوم جُمعت من بقايا منزل داني مرجليت من كيبوتس نير عوز، ذلك المنزل الذي احترق في السابع من أكتوبر. تحمل المواد نفسها طاقة المكان والزمان، وتعمل كأدلة حية، شاهدة على الهشاشة من جهة، وعلى قوة البقاء من جهة أخرى. من داخل المادة المحروقة، الجريحة والساكنة، تنبثق طاقة جديدة — طاقة تجدد وإيمان بالقدرة على الخلق من جديد. ويمكن القول إن هناك صلة بأعمال الفنان الألماني أنسلم كيفر، الذي تناول المادة كذاكرة، والرماد كشهادة، والمنظر الطبيعي كموقع للتاريخ والصدمات. مثل كيفر، تمنح أنكر ليفي للمادة الجريحة قدسية، وتحول الحريق، والانهيار، والدمار إلى إمكانية لخلق جديد. على بعض الطبقات رُسمت أشجار سرو، وهي في البلاد رمز للمقابر. يجسد السرو التناقض بين الحضور والغياب، بين الحياة والموت، ويشير إلى مكان للذكرى بجانب استمرار الحياة. تتحول أشجار السرو في العمل من رموز طبيعية إلى رموز روحية، حراس صامتون لأرض امتصت النار وتشربت الدم، لكنها لا تزال تنظر إلى الأعلى، نحو النور. يمكن القول إن المنظر الطبيعي التقليدي ليس له اتجاه قراءة محدد؛ إذ يبدو أننا ننظر إليه كما ننظر إلى الطبيعة نفسها. أما لدى أنكر ليفي، فعملية القراءة تنبع من داخل المادة نفسها. فالنظرة المتفائلة قد تتحرك من الأسفل إلى الأعلى - من العتمة إلى النور، من مادية الأرض إلى روحانية السماء؛ من بقايا يومٍ أسود من صنع الإنسان، إلى سطح اللوحة النقي - وجه الخلق، والإبداع، والإضافة من النور والخير، وهي أيضًا، في نهاية المطاف، من صنع الإنسان. ليراز أنكر ليفي، مقيمة في موشاف عين هشلوشا، هي رسامة، نحّاتة، وفنانة. حاصلة على شهادة في الفنون من كلية كاي، ودرّست مجالات الفن والمجتمع في كلية سابير.